Beton komórkowy – najważniejsze cechy

Beton komórkowy jest ceniony za to, że jest budulcem ciepłym i lekkim, a do tego cechuje się znakomitym stosunkiem ceny do oferowanych możliwości. Poznajmy bo bliżej

Skład

Najważniejszym składnikiem betonu komórkowego jest spoiwo, za pomocą którego łączy się pozostałe składniki. Jest nim mieszanka cementu i wapna lub samego wapna, zależnie od receptury. Drugi element to kruszywo, dzięki któremu beton komórkowy jest wytrzymały. Najczęściej jest to piasek lub popioły lotne. Jeśli wykorzystano tylko piasek, mamy do czynienia z tak zwanym betonem biały.

Beton szary to beton z dodatkiem popiołów. Najważniejszą cechą betonu komórkowego są istniejące w nim pęcherzyki gazu. Powstają dzięki obecności spulchniacza, którym jest aluminium. Wchodzące w reakcję z wapnem aluminium powoduje uwalnianie dużej ilości wodoru, co spienia beton. Znacznie obniża to wagę gotowego produktu i zapewnia mu właściwości termoizolacyjne. Tak przygotowana mieszanka przechodzi proces dojrzewania w mocno nagrzanym autoklawie.

Wytrzymałość

Beton komórkowy posiada wytrzymałość zależną od swojej gęstości. Im jest on gęstszy, tym jest bardziej wytrzymały, ale nawet niska gęstość jest wystarczająco wytrzymała do budowy kilkukondygnacyjnego budynku. Wytrzymałość podaje się jako markę i klasę betonu komórkowego.

Wytrzymałość na działanie czynników mechanicznych zapewnia betonowi komórkowemu gęstość i jego struktura wewnętrzna. Nieosłonięty beton komórkowy o niskiej gęstości może być podatny na kruszenie się.

Woda i skrajne temperatury

Beton komórkowy jest wrażliwy na działanie wody, ponieważ jest substancją porowate i tym samym nasiąkliwą. Ściany z betonu komórkowego powinny być chronione przed bezpośrednim działaniem dużych ilości wody, także jeszcze na placu budowy. Ten fakt sprawia, że bloki z betonu komórkowego nie są najlepszym rozwiązaniem dla budowy fundamentów, a ściany piwniczne muszą mieć odpowiednią hydroizolację. Nasiąkliwość nie jest jednak tak duża, by beton komórkowy stał się podatny na mróz. Jeśli chodzi o ogień, bloczki są niepalne.

Właściwości cieplne

Termoizolacja to czynnik zależny bezpośrednio od tego, jak dużą część objętości bloczka stanowi gaz. Innymi słowy, im większa gęstość betonu komórkowego, tym gorsze jego właściwości termoizolacyjne. Beton komórkowy o najniższej gęstości jest materiałem o dobrych właściwościach termoizolacyjnych, ale cierpi na tym jego wytrzymałość. W porównaniu z ceramiką poryzowaną bloczki betonowe o niskiej gęstości są lepszymi izolatorami termicznymi, zwłaszcza jeśli otrzymają odpowiednią zaprawę ciepłochronną lub klejową.

Właściwości akustyczne

Zdolność do izolacji akustycznej jest zależna od gęstości w ten sposób, że gęstsze bloczki lepiej izolują od hałasu. Mimo wszystko, stosowane najczęściej bloki betonu komórkowego są na tyle lekkie, że ich wskaźnik izolacji akustycznej to zaledwie 42-50 dB, co nie jest wartością specjalnie imponującą. Co gorsze, gotowa ściana będzie miała jeszcze niższą izolacyjność akustyczna ze względu na spoiny pomiędzy bloczkami.

Tynk

Do ścian jednowarstwowych i trójwarstwowych wymurowanych z użyciem gazobetonu niezbędne jest wykorzystanie tynku grubowarstwowego. Może to być tynk z gotowej mieszanki lub tynk cementowo-wapienny. Gruby tynk pokrywa nierówności i zabezpiecza przed skutkami rozszerzalności muru. Rozszerzalność termiczna bloków gazobetonowych jest stosunkowo wysoka, wyższa od rozwiązań ceramicznych, przez co nawet w przypadku ścian wymurowanych na cienkie spoiny nie powinno się pocieniać tynku wewnętrznego.